Uf, już po! Od ponad 20 lat co roku o tej porze - czas komunii, bierzmowań, rocznic itd. Dziś miałam coś na kształt rocznicy - dla niektórych to dosłownie: bo dziś drugi raz przyjęli Komunię świętą :( R O K i ani w kościele, ani u spowiedzi. Nie winię dziecka, chociaż po moich gadkach na lekcjach to nawet ja bym się nawróciła! :( Powinam się cieszyć większością, i w sumie cieszę się - bardzo, no ale te jednostki jednak spędzają sen z powiek :(
Ja z tych, co zawsze wszystko perfekt :( /wcale nie uznaję tego za zaletę :(/ Więc wszystko przygotowane tip top - uroczystość piękna, dzieci śliczne, proboszcz szczęśliwy, rodzice też się uśmiechali, więc chyba ok? Na pewno ok, bo przed chwilką przyszła wiadomość od rodzica z podziękowaniem, wooow.
Wchdozę do .......... nie, jeszcze nie do kościoła, tylko w bramę kościoła - biegną dzieci: proszę paniiiii.... nikt nie mówi nawet dzień dobry - tysiąc informacji na sekundę. Za dziećmi - rodzice. Wchodzę do kościoła, żeby wzrokiem ogarnąć, czy wszystko na miejscu, dekoracja jak, dary czy na stoliku, kwiaty czy gotowe, pamiątki i ... wtedy ksiądz proboszcz: co, gdzie, jak, kiedy XD. Ok, ogarnięte. A, nie - jeszcze organista: gramy? kto? co? Narzędzie wielofunkcyjne to mało powiedziane - ale najlepsze było dopiero przed nami. To tylko z boku tak wygląda bezstresowo i uroczyście - w głowie punkt po punkcie, kto, co, kiedy. Dzieci ufne, czekają na znak - proboszcz niezorientowany - czeka na znak XD. Rodzice też XD Jak już dobrnęliśmy do końca - czas podziękowań, kwiatki, brawa - i najlepsze dialogi katechetki z proboszczem - na wesoło - dzieci się smiały, rodzice weseli, gościom chyba też się u nas podobało :-))))) To się nazwywa: w s p ó l n o t a.
Na koniec, już po wszystkim - pytam proboszcza, czemu sie wkurzył? Widziałam w pewnym momencie, jak nim szarpnęło :( - tylko nie wiedziałam, co - bo przecież wszytsko szło ok. No i było ok, tylko właśnie to, o czym pisałam na początku - te wyjątki raz na rok... :-/ No, i taka oto wspólnota.... ech ech...
